Strona:F. Antoni Ossendowski - Gasnące ognie.djvu/255

201

W PRZELOCIE

 Każdy, kto zbliżał się do niego na długość miecza krzyżackiego, ginął, przerąbany aż do siodła.
 W strachu, podziwie cofały się szeregi Afdala, syna Saladynowego, podając sobie z ust do ust wieść, że przeciwko nim walczy sam święty Jerzy.
 Lecz jakaś zbłąkana strzała pierzasta zabiła konia pod bohaterem.
 Upadł on wraz z rumakiem i już się nie podniósł, bo urok prysnął nagle, a zaciętość i mściwość walczących wybuchnęły z nową siłą.
 Wschód odniósł zwycięstwo nad Zachodem...
 Jadę dalej!...
 Staję w małem, dość czystem miasteczku, chociaż na rynku odbywa się jarmark, a setki baranów i owiec zatłoczyły mały placyk.
 Jestem w Kanie Galilejskiej, gdzie Chrystus uczynił cud na uczcie weselnej.
 Na miejscu dawnej bazyliki, oo. Franciszkanie zbudowali kaplicę, w której przechowują stare mozaiki i napisy hebrajskie, cysterny, amfory i inne zabytki przeszłości.
 Widzę jeszcze kilka kaplic, a przygodny przewodnik wskazuje na kawał roli, twierdząc, że tam właśnie w dzień sabatu apostołowie zerwali kilka kłosów pszenicy, o co faryzeusze oskarżali Chrystusa, który dał im odpowiedź, zapisaną w ewangeliji Mateusza:
 — Albowiem Syn człowieczy jest panem i szabbatu.
 Żyzną równiną mkniemy ku niewysokim pagórkum.
 Wszędzie widnieją ścierniska pól uprawnych, należących przeważnie do żydowskich osad i poczęści tylko do tych rolników arabskich, którzy ocaleli, nie chcąc poddać się pokusie proponowanego im złota wzamian za skibę przodków.
 Nędznie wyglądają ich legowiska i pola obok kwitnących kolonij żydowskich, lecz trwają na swojej ziemi Arabowie i pracują, zacisnąwszy zęby i ponuro spoglądając na traktory sąsiadów, od niedawna tu osiadłych.
 Szosa przecina pagórki i nagle wyłania się przed oczami memi — turkusowa otchłań.