Strona:F. Antoni Ossendowski - Biesy.djvu/230

substancji po dokonanej przez rzeczoznawców analizie okazały się kurarą.
 Zenaida von Meck, u której mieszkał Sprogis, zeznała, że słyszała dobiegający z pracowni zgrzyt jakiegoś instrumentu, a potem plusk płynu we wstrząsanym przez malarza naczyniu, po chwili zaś odgłos stóp zeskakujących z wysoka. Drugi protokół stwierdzał, że w pokoju Lejtana trucizny nie znaleziono.
 Sekretarz skończył czytanie.
 Zapadła cisza.
 Wyraźnie słychać było tykanie zegarka leżącego na biurku i oddech ludzi.
 Od strony podwórza rozległ się szczęk podków, turkot okutych żelazem kół powozu, zatrzymującego się nagle, a po chwili — głosy wchodzących na schody ludzi.
 Stawrowski nasłuchiwał w milczeniu. Siedział odrzuciwszy łysą głowę na skórzane oparcie fotelu, końcami palców przebierał kółka złotej dewizki a spod opuszczonych powiek badawczo i oczekująco patrzał na Lejtana.
 Student miał twarz nieruchomą i nie oddychał. Na blade czoło opadło mu pasemko czarnych, zlepionych włosów i drżało od wewnętrznego dreszczu, którego już zdławić w sobie ani pohamować nie mógł.
 W poczekalni rozległy się kroki. Sędzia skinął na woźnego i rzekł półgłosem:
 — Powiedz, żeby zaczekali w korytarzu... chwilkę...