Strona:F. A. Ossendowski - Pierścień z Krwawnikiem.djvu/202

 Nic tego nie widział i nie słyszał doktór, zagłębiony w modlitwie i drgnął nagle posłyszawszy tuż poza sobą głośne parskanie i tupot.
 Przez las szedł stary odyniec, błyskając szablami i pozostawiając za sobą płaty piany, spadającej z ryja, i krwi płynącej z głębokiej rany na boku.
 Dzik szedł wprost na Firleja.
 Miał opuszczony łeb ze zjeżoną na karku szczeciną; małe oczki jarzyły mu się wściekłością.
 Zoczywszy człowieka przystanął i przyjrzał mu się z ponurą uwagą.
 Po chwili ruszył dalej, minął doktora o dwa kroki i nagle zachwiał się i upadł.
 Rzęził i usiłował podnieść się, lecz nie miał już sił. Chrapnął przeciągle i znieruchomiał.
 Firlej obejrzał odyńca.
 Nie wątpił już, że ponury samotnik spotkał się gdzieś oko w oko z tygrysem — może nawet z tym samym, który zakłócał ciszę minionej nocy, — i stoczył z nim bój.
 Świadczyły o tym zerwane płaty skóry na boku i głębokie cięcia na łbie i ryju.
 Firlej starał się wyobrazić sobie przebieg tej walki na życie i śmierć, lecz nagle poczuł ogarniający go smutek.
 Pochłonięty swym szczęściem stał się dalekim wszelkim przejawom brutalnej walki o byt.
 Pragnąłby widzieć dokoła siebie tylko słońce, promienną ciszę i pogodną radość — wszystko to, co wypełniało jego serce, duszę i każdą myśl.
 Jak gdyby po raz pierwszy, z bólem serca uświadomił sobie, że życie jest surowe, poza nieznaną ludziom sprawiedliwością nie liczące się z niczym i z nikim, że z jednakowym okrucieństwem i łatwością, niby nikłą bylinę i słabego owada, niszczy zrozpaczonego nędzarza i człowieka, który zdobył sobie największe i najprawdziwsze szczęście.
 Doktór westchnął głęboko i szepnął: