Strona:F. A. Ossendowski - Orły podkarpackie.djvu/24

tam huka po nocy, bo echo pędziło przez puszczę i tłukło się po niej w nieładzie.
 W pewnej chwili jednak doszedł go wyraźnie zagłuszony oddaleniem krzyk:
 — Orły beskidskie! Or-ły bes-skid-skie!
 Chłopak zerwał się na równe nogi i, całą piersią wciągnąwszy w siebie powietrze, cisnął w mrok:
 — Orły... orły... orły beskidskie!
 Głos jego nabrał ostrych, przenikliwych dźwięków, stał się istotnie podobny do klekotu i drapieżnego skwiru orlego.
 Odkrzyknąwszy ludziom przedzierającym się przez bór, wrzucił do ognia ogromne naręcze gałęzi, że aż iskry sypnęły się w wyż i jaśniej rozświetliły się i pokraśniały wierzchołki świerków.
 Wkrótce posłyszał zgrzyt śniegu pod nartami, szelest gałęzi i radosne, zdyszane głosy.
 — Watrę pali... Andrzejko.... ho-ho-ho-o-o!
 — Ho-ho-ho! — odkrzyknął im chłopiec i wbił oczy w głębinę leśną.
 Jeden po drugim do samotnego ogniska w puszczy podbiegały zziajane chłopaki w kołpakach oszronionych i z siwą sadzią osiadłą na brwiach i rzęsach.
 Andrzejko witał każdego radośnie:
 — Bywajże, Waśko miły!
 — No, przecież uwidaliśmy się znowu, druhu Bogdańcu!
 — I ty dobiegłeś, Raszko? Rad ja wam wszystkim, z serca rad!
 Niebawem siedzieli już dokoła ogniska, piekli mięsiwo na węglach i na przemian opowiadali swoje przygody.
 — My z Bogdankiem twoim tropem biegli i Waśka dogonili rychło... — mówił Raszko.