Żywca i Berwałdu) posiadał Mikołaj Komorowski[1], brat stryjeczny Piotra Komorowskiego, hrabi na Orawie i Liptowie, który, iż sprzyjał wybranemu (1471) na tron węgierski Kazimierzowi królewiczowi polskiemu, a zmuszonemu do Polski powrócić ustąpił zamków swoich, za to przez Macieja Korwina króla węgierskiego sam do ustąpienia do Polski zmuszony, 1474 r. dostał Żywiec, a jak się zdaje, także już i Szaflary z Berwałdem. Maciéj król węgierski nakłaniał Mikołaja, aby mu puścił zamki swe w Polsce, Szaflary, Berwałd i Żywiec, obiecując mu powrócić zamki na Orawie i Liptowie, bratu jego zabrane. Gdy się o tém Kazimierz król polski dowiedział, przez posłów Komorowskiego do odstąpienia sobie rzeczonych zamków skłaniał, wartość pieniężną, w któréj te zamki trzymał, obiecując wypłacić. Gdy Komorowski na to nie przystawał, a o porozumiewaniu jego z nieprzyjaznym Polsce Maciejem Korwinem nie było wątpliwości, kazał król Jakóbowi z Dębian Dębińskiemu, woj. sandomirskiemu i star. krakowskiemu, ruszyć się przeciwko niemu, który zamki one obiegł, w siedmiu tygodniach ich dobył, a że się rozeszła pogłoska o nadciągających posiłkach węgierskich, z rozkazu królewskiego Żywiec spalono, Berwałd do szczętu zniszczono, Szaflary zwrócono Markowi Ratułdowi (1477) po okazaniu do nich prawa zastawu. Po Ratułdzie dostały się Szaflary Janowi Pieniążkowi Odrowążowi, sędzi krakowskiemu, star. sądeckiemu i nowotarskiemu, który córkę Ratułda jedynaczkę za żonę był pojął. O dalszych losach zamku szaflarskiego nic dotąd nie wyśledzono. Pod Szaflarami Szwedzi zostali porażeni, a od półkownika ich, tutaj poległego, najwyższe z piramidalnych wzgórz (2165 st. Z.), wznoszących się na zachód od Szaflar, ma mieć nazwę Raniszberg.
Kościół istniał tu już w 15 wieku, do r. 1519 jako parafijalny, potem do r. 1823 jako filijalny do Nowego Targu. Teraz jest on znowu parafijalnym. Dzisiejszy
- ↑ Komorowscy kwitnęli w krakowskiém, sandomirskiém i innych województwach. Za Władysława Warneńczyka przenieśli się wraz z nim do Węgier i znacznych tam dóbr nabyli.
