jak o tém nadmienia w autobjografji. Chociaż mieści się tu opis każdego z osobna klasztoru, jak w Brevis descriptio conventuum, jednakże jest to dzieło zupełnie od ostatniego odmienne. Brevis descriptio była ułożoną r. 1762, Thesaurus w tymże roku dopiero został rozpoczętym, gdy autor otrzymał nominację na chronologa prowincji. Wszystkie powyższe dzieła napisał M. do r. 1769 i wyliczył je w swej autobjografji; o późniejszych nie wiemy, przypuszczać jednak należy, że przez następne 26 lat przybyło coś jeszcze, a ztąd i ogólna ich liczba może dochodzić do 18, jak podaje Wiszniewski (l. c.). Do ułożenia jego autor przejrzał wszystkie papiery każdego konwentu, jedne streścił, drugie w całości przytoczył, żadnego nie pominął. Pracowity ten zakonnik był zdrowia słabego, co pochodziło z kilku przypadków: najprzód w Warszawie 1741 r. spadł z góry na krzyż i potłukł się; drugi raz pod Mogiłą, gdy wracał z kapituły, odbywanej w Krakowie (1755), wóz się z góry stoczył a on wypadł także na krzyż; trzeci raz pod Lubomierzem, na drodze z Krakowa do Sącza (w Stycz. 1763), sanie, na których jechał, spadły w rów i lewy bok mu przygniotły (Antobiogr.). X. W. K.
Makowski Jan, ur. w Łobżenicy 1588, w późnym wieku wziął się do nauki, ale pilnością wielu prześcignął. Uczył się w Gdańsku, potém z synami Sienińskiego, jako ich pedagog, jeździł po obcych krajach, gdzie, zarażony doktrynami protestanckiemi, przyjął luteranizm. Szermierz niepospolity, zasłynął pomiędzy swymi współwyznawcami, a 1614 otrzymał stopień doktora w Franecker, gdzie 1615 został professorem teologji. Z licznych dzieł jego teologicznych wymieniamy: Loci communes theologici, Amstel. 1655 in-4; Distinciones et regulae theol. ac philosophicae, Franecker 1652; Cursus theologicarum disceptationum de Trino vero Deo, ib. 1627. Dzieła te i inne celniejsze po śmierci jego wydano p. t. Macovius redivivus seu manuscripta ejus typis expressa, ib. 1654 in-4; 2 ed. 1655; 3 ed. Amsterd. 1659.
Makowski Szymon Stanisław, professor teologji w akademji krakowskiej, nauki ukończył tamże 1645; od 1682 kanonik krakowski, wprzód proboszcz kollegjaty wszystkich świętych i kaznodzieja katedralny. Wraz z Wojciechem Łańcuckim opierał się silnie zaprowadzeniu szkół jezuickich we Lwowie. Um. 1683. Napisał: Cursus philosophicus, Krak. 1679, 3 t. in-f.; Theologia christiana, ib. 1682 in-f.; Explanatio decalogi, ib. 1682; Theologia speculativa. Pozostawił nadto wiele kazań łacińskich: Pars hyemalis concionum dominicalium a prima Adventus usque ad Pentecosten, Krak. 1648 in-f. i kilkakrotnie potém; Pars aestiva concionum pro festivitatibus Christi, B. Virginis et Sanctorum, ib. 1665 in–f.; Pars hyemalis concionum pro festis, ib. 1666 in-f.; Supplementum concionum pro festivitatibus, ib. 1676 in-f. Na cześć uczonego tego i powszechnie szanowanego kapłana pisali panegiryki: Górecki, Idea eruditae probitatis et probae eruditionis, Krak. 1671; Brocki, Lux academiae corruscans, ib. 1681; tenże, Dolor Palladis academicae maximus, ib. 1683; Warzyński, Echo publici doloris, ib. 1683. N.
Malachjasz prorok, ostatni w rzędzie proroków „mniejszych.“ O jego życiu nic zgoła nie wiadomo. Inni prorocy, z małym wyjątkiem (Habakuk i Aggeusz), podają zwykle imiona swych przodków na czele pism swoich (Izaj. 1, 1. Jer. 1, 1. Baruch 1, 1. Ezech. 1, 1. Oze. 1, 1.
