Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/295

Luf — strona, z której dmie wiatr.
Luka — otwór, przez który schodzi się pod pokład.
Ładuga — ładunek okrętowy.
Mars — pomost półkolisty na szlągu masztowym, gdzie stają marynarze przy manipulacjach z żaglami lub na warcie.
Matros — marynarz niższego stopnia.
Mostek kapitański — wzniesienie obserwacyjne dla dowódcy okrętu.
Okrętnik — marynarz.
Oporząd statku — ogół przyborów okrętowych (maszty, kotwie, żagle, reje, liny etc.).
Pachołek — słupek na pokładzie statku, służący do wiązania lin.
Pazur — ostro zakończony hak kotwicy.
Plichta — wzniesiona część pokładu ponad sztabą i kwatera załogi okrętowej.
Płaskoć — plaża.
Pławba — żegluga.
Prysk — fale, bijące o brzeg.
Przelewa — gwałtowna fala, odbijająca się od burty i wdzierająca się na pokład.
Przewal — wielki napływ fali.
Reja — drąg, wiszący poziomo na maszcie i służący do rozpinania żagli.
Re(j)da — miejsce, gdzie okręty zawijają do brzegu.
Rewa — ławica na morzu.
Ruchawa — wielka fala na morzu.
Rufa — tył okrętu.
Rumać — wiosłować na głębi.
Snadzizna — płytkie miejsce na morzu.
Strąd — otwarte nadmorze, opłókiwane falami.
Szafarnia — magazyn okrętowy.
Szalupa — wielka łódź okrętowa.
Szląg — wiązanie części składowych masztu.
Szpir — przedłużenie masztu.