Strona:Emil Zola - Germinal.djvu/42

 Zniknął, a Stefan musiał iść za nim. Był to rodzaj komina wykutego w pokładzie. Przeznaczony był tylko dla pracujących tutaj i wiódł do chodników poprzecznych. Był tylko tak szeroki jak pokład węgla w tem miejscu, to jest sześdziesiąt centymetrów. Stefan był smukły i tylko dzięki temu powiodło mu się wdrapać do góry. Nie byłby tego uczynił inaczej gdyż mu brakło wprawy. Wielkim wysiłkiem mięśni podniósł się w górę, opierając się biodrami o ściany i trzymając belek. Piętnaście metrów wyżej był pierwszy chodnik poprzeczny, ale Maheu pracował ze swą rodziną wyżej, w szóstym chodniku „w jamie“ jak mówił. Co piętnaście metrów znajdywały się chodniki. Wędrówka wydawała się Stefanowi nieskończenie długą, bolały go piersi, plecy, biodra, ręce. Dyszał, zdawało mu się, iż walą się nań skały przygniatając go swym ciężarem, przedewszystkiem brakowało mu powietrza do oddychania i krew uderzała mu do głowy. Był pewny, że lada chwila buchnie wszystkiemi porami skóry. W jednym z chodników ujrzał dwie schylone postacie pchające przed sobą wózki. Jedna była mała, druga większa. To Lidya i Mouquette pracowały. Musiał iść jeszcze o dwa piętnastometrowe stopnie wyżej. Pot ciekący z czoła zasłaniał mu oczy, zwątpił, by mógł doścignąć tamtych co szli przed nim i tak wprawnie, lekko ślizgali się w górę szczeliną.
 — Odwagi! Już blisko! — zawołała Katarzyna.
 Ale gdy dotarł wreszcie na miejsce usłyszał z głębi szczeliny dochodzący inny głos, który krzyczał:
 — No, cóż to ma znaczyć? Cóż to za robota? Mam z Montsou dwa kilometry, a jestem pierwszy na miejscu!
 Był to Chaval, wysoki, chudy, kościsty chłopak dwudziestopięcioletni o grubych rysach twarzy. Gniewał się, że musiał czekać. Gdy spostrzegł Stefana, spytał tonem pogardliwym:
 — A to co znowu?
 A gdy mu rzecz Maheu objaśnił, zamruczał przez zęby:
 — A więc teraz chłopcy zabierają dziewczętom chleb z przed nosa!