Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 1.djvu/380

 Stary kancelista zatopił pióro w starym swym kałamarzu, i oczekiwał w skupieniu ducha.
 — N. 3,284 — dyktował Rodryg.
 — Jest — wymówił p. Walery, z nadzwyczajną regularnością i starannością nakreśliwszy cztery podyktowane cyfry.
 — Pisz pan tuż obok: „Kommunikacja do Rządu Gubernjalnego o wydanie świadectw i dokumentów w interesie obywatela W. ze starozakonnym L.”
 — Skończyłem — ozwał się p. Walery.
 — N. 3,285, — dyktował dalej Rodryg.
 — Jest.
 — Pisz pan obok: „Apellacja do senatu zaniesiona przez mieszczan miasteczka Z. — w procesie przeciwko obywatelowi H.”
 — Skończyłem.
 — N. 3,286, „Do Banku pożyczkowego. Kopja świadectwa wydanego przez sądownictwo miasta N. jw. hrab. Sewerynowi Horskiemu, w interesie zaciągnięcia pożyczki na ewikcję hrabstwa Dolinieckiego.”
 — Skończyłem, wymówił p. Walery.
 Rodryg, którego blade lecz mętnemi iskrami rozpalone w tej chwili źrenice ścigały rękę p. Walerego kreślącą ostatnie podyktowane wyrazy, odetchnął szerzej nieco, jakby w głębi ducha mówił do siebie także: „Skończyłem.” Wraz jednak potem dyktował dalej.