Strona:Eliza Orzeszkowa - Kilka słów o kobietach.djvu/250

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

stosować się tam, gdzie istnieją obszerne fabryki stolarskie.
Tokarstwo więcéj niż tapicerstwo może dać pola do pracy. Głównie rozpowszechnionemi i pokupnemi przedmiotami tego rzemiosła są: zabawki dziecięce, szachy, spinki, ozdoby do ram i pudełek, cygarnice, świeczniki i t. d. Lubo tokarstwo potrzebuje więcéj fizycznéj siły, niż wyżéj przytoczone rzemiosła, niemniéj jednak dla kobiety, młodéj jeszcze a zdrowéj, jest zupełnie możebném. Przed niewielu laty w jedném z małych miasteczek na Litwie, znano młode dziewczynki, córki tokarza, które, wyuczone przez ojca tego rzemiosła, po śmierci jego utrzymywały się uczciwie i dostatnio z pracy, na tém polu podejmowanéj. Piękne, kunsztowne niemal ich wyroby, mianowicie: szachy, spinki i zabawki dziecięce, w znacznéj ilości rozchodziły się po całéj prowincyi. Praca przy warsztacie bynajmniéj sił ich nie nadwerężała, a można wnioskować, jak bardzo wzmacniała moralne siły dziewcząt ubogich i sierot, które bez niéj mogłyby były uledz smutnemu losowi nędzy lub upadku.
Warsztaty tokarskie, niezbyt wprawdzie liczne, ale mogłyby istniéć w prowincyonalnych miastach i miéć powodzenie.
O szwaczkach i utrzymujących magazyny mód nie wspominamy tutaj, bo tych wszędzie jest dostateczna, a niekiedy i zbyteczna, liczba.