Strona:Eliza Orzeszkowa - Iskry T.2.djvu/109

 Szwagier wpadł jej w mowę. — Le kier na pa de ryt!
 A ja ośmieliłem się wyrazić uwagę.
 — Pamięć bywa różną, pani dobrodziejko; jedni pamiętają miesiąc, rok, inni przez całe życie zapomnieć nie mogą.
 Pani Januarowa, strzałę morderczą we mnie z ócz ciskając, prędko odpowiedziała:
 — Szczególniej, jeśli nic innego do pamięci wpaść nie mogło!
 — Owszem, tym razem mogło — odezwał się znowu pan Seweryn.
 Pani Januarowa z prawdziwie czarującym uśmiechem do niego przemówiła:
 — Przecież odkąd pan Bronisław odjechał, o pannę Różę nikt się nie starał i za mąż wyjść nie mogła.
 — Owszem, mogła — powtórzył pan Dorsza.
 Ogromnie tem powiedzeniem nas wszystkich zadziwił, bo istotnie o żadnym konkurencie do ręki panny Róży nikt z nas nigdy nie słyszał. On zaś milczał chwilę, namyślał się, a potem łyżeczkę od kawy na spodku położył i tak poprostu, jakby komu dzień dobry mówił, wypowiedział:
 — Ja trzy razy oświadczałem się o rękę panny Róży, i trzy razy odmowę otrzymałem.
 — Jezus Marya! — podskakując na krześle, jęknął pan January.
 Pani Januarowa stała się tak białą, jak obrus na stole; świeże jej rumieńce do kropelki z twarzy zniknęły. A ten najzacniejszy (i najbogatszy!) pan Dorsza najzwyczajniejszym tonem mówił dalej: