Strona:Eliza Orzeszkowa - Iskry T.2.djvu/102

nadejścia i szeptów naszych zrazu nie usłyszała. Prawda, że szeptaliśmy bardzo pocichu.
 — A co? nieprawdaż, że dla malarza model na literatkę!
 — I jaką! o bożym świecie, czytając, zapomniała!
 — A jakie księżycowe światło u siebie urządza!
 — „Już księżyc zaszedł, psy się uśpiły“...
 — Tylko że „Filon“ to już pewnie żaden nie klaśnie za borem!
 — Kto wie! Ja może coś w tym rodzaju wiem!
 — Ciekawość, co ona takiego czyta?
 — Pewno coś czułego!
 — „Maryo, czy ty mię kochasz, bo masz taką postać“!...
 — A może Darwina, o pochodzeniu człowieka od małpy?...
 Autorem ostatniego konceptu był szwagier p. Januarowej, która parsknęła śmiechem; ktoś inny zaśmiał się też głośno. Wtedy dopiero panna Róża, jak ze snu obudzona, drgnęła, ku nam twarz obróciła, a ujrzawszy trzódkę baranów we drzwiach stłoczoną, szybko z krzesła powstała.
 — Czy czego trzeba?
 — Niczego, niczego nam nie trzeba! Jesteśmy tylko zaciekawieni, w czem panna Róża tak głęboko się zaczytuje?
 — Czy to „Marya“ Malczewskiego?
 — A może „Adolf i Marya“ czyli dwoje kochanków nad brzegiem Dniestru?
 — Ej nie! Ciuńdziewicz pewno, albo Ćwierciakiewiczowa.