Strona:Eliza Orzeszkowa-Nad Niemnem (1938) tom II.djvu/177

czy osoba tak pięknie na fortepianie grająca do takich grubych robót uzwyczaić się może.
 Opowiedział, że nieraz idąc wybrzeżem rzeki albo przeprawiając się na jej drugą stronę słyszał ją wspólnie z ojcem grającą.
 — Słodka muzyka — uśmiechnął się — uszy głaszcze i serce przenika. To jest prawda, ale druga znów prawda, że tak prawie po całych dniach w instrument stukać to może i nie mniejsza fatyga jak pleć albo żąć...
 Na podwórku rozległo się ryczenie krów; dziewczęta zerwały się z siedzeń i pośpiesznie naczynia ze stołu sprzątać zaczęły; potem Elżusia nie ukazała się już więcej, a Antolkę widać było z dojnicą w ręku prędko przez sień na dziedziniec wybiegającą. Słońce zaszło już było od pół godziny; świetlicę napełnił szarawy zmrok. Jan małą lampę na komodzie zapalił i stryjowi oznajmił, że idzie najrzeć, czy parobek dobrze w nieobecności jego bydła i koni dopatrzył. Anzelm i Justyna zostali we dwoje.
 Niespodzianie dla Anzelma i może dla samej siebie Justyna z krzesła swego zsunęła się na zydel i ku staremu pochylona ustami do ramienia jego przylgnęła.
 Nie zdziwił się bardzo, tylko zrazu, jakby przelękniony, w tył nieco uchylić się i kapotą otulić się spróbował.
 — Nowina! — wyszeptał — no... no... wina!
 Ale ona z czoła i ramion wilgotne jeszcze włosy swe odgarniając i z wyrazem pieszczoty oczy ku niemu wznosząc z cicha mówiła:
 — Wiem, stryjku, wszystko, wszystko wiem...
 — A skąd? Kto mówił? Pewno już Janek językiem nasiekł... Nic ja w tym złego nie widzę, bo jeżeli pani jest tak łaskawa, że z nim w przyjaźni chce pozostawać, to i nie powinien mieć żadnych przed panią skrytości.
 Potrząsł głową.
 — Ale żeby ktokolwiek, choćby i on, wszystko to wie-