Strona:Edmund Jezierski - Ze świata czarów.pdf/8

 Toś ty, Dolo, nawet mnie nie poznała?…
 — To wy!… — wykrzyknęła zdumiona Dola — to wy!… to was już Nędza trzyma…
 — A tak, i to dzięki tobie! — zawołał Maciej, i jakaś głucha zawziętość i złość zaczęły kipieć mu w piersi. Pragnął zemsty, strasznej zemsty za te lata nędzy i biedy, które z jej łaski wycierpiał.
 Porwał leżący opodal dębczak i, nie namyślając się długo, schwycił Dolę za długie włosy i począł bić. Wiła się biedna Dola pod razami kija, lecz umknąć mu nie mogła, gdyż silnie ręką trzymał ją za włosy. Prosiła, groziła, molestowała, jak tylko mogła i umiała. Nic nie pomagało. Zawzięty Maciej bił, powtarzając:
 — To ty, szelmo, spać sobie będziesz, kiedy mnie tu nędza żre!
 — Nie bijcie mnie, Macieju — krzyknęła wreszcie kobieta — a posłuchajcie mnie!
 Maciej przestał bić, ale trzymał ją mocno, aby mu nie uciekła.
 — Gadaj zaraz — wołał — bo cię uśmiercę!
 — Mój Macieju — rzekła Dola — czyż to ja jestem winna, iż wam się źle wiedzie? Pomyślcie tylko! Czy wstawaliście raniutko, jak należało, aby dojrzeć konia, wczas go napoić, wyprowadzić na paszę krowę, nakarmić trzodę, czyście oczyścili kiedy stajenkę, oborę? Za to woleliście zaglądać do