Strona:E. W. Hornung - Pamiętnik złodzieja.pdf/163

 — Uwolnij mnie od tego idyoty — szepnąłem do niego — ja sam zamelduję o kaadzieży w biurze policyi. Niech twoja kobieta postara się doprowadzić do porządku mieszkanie w czasie mej nieobecności i zepsuty zamek naprawić każe.
 To rzekłszy, wsiadłem do pierwszej napotkanej dorożki, ale zamiast do biura policyi, podążyłem do Raffles’a.
 Mój przyjaciel sam drzwi otwierał; nie widziałem go nigdy tak wyświeżonym, starannie ubranym jak owego marcowego poranku, w którym wyglądał jakby odmłodzony tchnieniem wiosny.
 Dlaczego spłatałeś mi figla do licha? — pytałem.
 — Bo uznałem właściwem nadać podobny obrót sprawie — odparł, częstując mnie papierosem.
 — Nie rozumiem twoich intencyi.
 — W jakim celu złodziej wywoływać może przyzwoitego gentlemana z domu?
 — Nie domyślam się tego.
 — Rzecz prosta: aby go okraść — mówił Raffles promieniejący radością.
 — Z jakiejże racyi jednak mnie zamierzałeś okradać? — dowiadywałem się.
 — Musimy wolne pole zostawić wyobraźni panów policyantów, kochany Bunny, lubo dochodzenie przyczyn ułatwimy im czynionemi zeznaniami, gdy będzie na to pora. Wszak Maguire prowadząc nas w nocy raz pierwszy do swego domu, przechwalał się na ulicy trofeami swemi, a ty wspominałeś wtedy również o posiadanych kosztownościach. Rozmowa wasza podsłuchaną została przez sprytnego rzezimieszka, który okradł was obu jednej i tej samej nocy.