Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 02.djvu/140

i śpieszę do ciebie wśród nocy, aby ci dać dobrą radę i odwrócić cios, który może cię złamać.
 — O Boże! — zawołał radca wystraszony — czy mi chcesz donieść jeszcze o jakiem bankructwie w Hamburgu, w Bremie, w Londynie? Czyż jestem człowiek zrujnowany? O, nieszczęście!
 — Nie — odparł złotnik — idzie tu o coś zupełnie innego. Nie chcesz oddać Edmundowi ręki Albertyny?
 — Jakto! — zawołał radca — znów zaczynasz te głupie propozycye? Ja miałbym wydać córkę za jakiegoś żebraka bazgracza?
 — A jednak, — rzekł złotnik, — bardzo dobrze odmalował i ciebie i twoją córkę.
 — Ach, ach! — odsarknął radca — tobyłby ładny targ! Córka za dwie malowanki! Odesłałem mu te nędze.
 — A więc, jeżeli mu nie dasz Albertyny, Edmund się zemści.
 — Chciałbym też wiedzieć jak ten cygan, ten smarkacz mógłby się zemścić nad radcą komisyjnym Melchiorem Voswinklem?
 — Powiem ci zaraz, szanowny panie radco. Edmund zlekka twój portret prze-