Choroba groźną być musiała, gdyż w kilka tygodni później już nie żył. Zmarł dnia 23 kwietnia 1616 roku, a we dwa dni później pochowany został w kościele w Stratfordzie, w północnej części chóru. Wdowa, tak znacznie starsza od niego, przeżyła go jeszcze o lat siedem i przy nim pochowaną została. Tamże leży zmarła w roku 1649 starsza jego córka Zuzanna. Po tej pozostała jedynaczka Elżbieta, w pierwszem małżeństwie za Nashem, w drugiem była za Sir Johnem Barnardem. Na niej wygasło potomstwo wielkiego poety.
W kilka lat po zgonie jego, postawiono w kościele popiersie, na którem pozostały ślady, że było pierwotnie pomalowane: oczy jasno-brunatno, włosy i broda trochę ciemniejsza, twarz i ręce cielisto, suknie czerwono z czarnem, to jest barwami „Sług J. Król. Mości“.
Popiersie to przedstawia go z piórem w ręku, jakby piszącego; ręka lewa spoczywa na zielonej poduszce ze złotymi kutasami. Później pomalowano je biało, naostatek odmywszy, przywrócono farby dawne. Znane jest to jedynie najautentyczniejsze popiersie z mnogich sztychów i powtórzeń. Pod niem stoją wiersze:
Judicio Pylium, genio Socratem, arte Maronem,
Terra tegit, populus moeret, Olympus habet.
W roku 1848 w Mogancyi znaleziono odcisk twarzy, z datą roku 1616, przypominający wielce typ popiersia, który Grimm uznał za maskę zdjętą z twarzy Szekspira.
Drogocenny ten zabytek należy do doktora Becker’a.
Po zgonie poety przyszły na Anglię czasy purytanizmu — odrodzenie ducha religijnego gwałtowne, przesadne, fanatyczne, które, po osłabieniu i rozpasaniu, z konieczności i potrzeby natury ludzkiej, wynikło — ale po ludzku w namiętność się zmieniło. Aktorowie, teatra, zabawy, tańce, zostały napiętnowane jako pomocnicy i sprawy szatana.
„Taniec, pisze jeden z fanatycznych purytanów tego czasu, to główny zaszczyt(?) a teatr główna uciecha szatana.
