Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. IX.djvu/132

126

TROILUS I KRESYDA.

 Achilles. Zaprzestań...
 Tersytes (kończąc). — By wystarczyło na zalepienie uszka w igle Heleny, o którą przyszedł tu bić się.
 Achilles. Cicho, ośle!
 Tersytes. Co do mnie najchętniej byłbym cicho, ale nie pozwala mi ten osieł, ot, popatrz: ten, tam!
 Ajaks. Przeklęty psie! Zobaczysz —
 Achilles. Chcesz-że rywalizować w konceptach z błaznem?
 Tersytes. Ręczę, ze nie: przyćmiłby go dowcip błazna.
 Patroklus. Miarkuj się, Tersytesie!
 Achilles. O cóż właściwie wam idzie?
 Ajaks. Pytałem tę wstrętną sowę o treść ogłoszenia — on zaś obryzgał mnie w zamian przezwiskami.
 Tersytes. Alboż jestem twoim sługą?
 Ajaks. Otóż macie go!
 Tersytes. Służę tu na ochotnika.
 Achilles. Co prawda, przed chwilą wypadłeś z roli, bo nikt na ochotnika nie daje sobie garbować skóry. Ochotnikiem był w tym wypadku Ajaks; ty odrobiłeś swą cząstkę z musu.
 Tersytes. Doprawdy! I u was rozum rezyduje przeważnie w ścięgnach. Tak przynajmniej świat twierdzi. Nie bardzo Hektor obłowi się, jeśli któremu z was rozwali czaszkę; gdyby rozłupał pusty orzech, znalazłby to samo.
 Achilles. Bierzesz się teraz do mnie?
 Tersytes. Macie tu Ulissesa i starego Nestora, któremu rozum spleśniał już wówczas, gdy waszym dziadom nie wyrosły jeszcze paznokcie u palców; oni zaprzęgli was jak wołów do jarzma, abyście zorali pole walki.
 Achilles. Co? Co
 Tersytes. To, co mówię! Nuże, Achillesie; nuże, Ajaksie!
 Ajaks. Wytnę ci ozór!
 Tersytes. Na nic to się nie zda: i wtedy jeszcze wymowniejszym hędę od ciebie!