Larcyusz. Żeście się już nieraz
Starli samowtór, że nie ma na świecie
Rzeczy, którąby nienawidził bardziej,
Niż ciebie i że gotów oddać wszystkie
Swoje dostatki, bez nadziei zwrotu,
Byleby tylko mógł się wreszcie nazwać
Twoim zwycięzcą.
Koryolan. Jest więc teraz w Ancyum?
Larcyusz. Tak, w Ancyum.
Koryolan. Radbym go pójść tam odwiedzie
I nienawiści jego odpowiedzieć. —
A teraz, witaj nam. Tytusie! —
Patrzcie!
Są to tak zwani trybunowie ludu,
Języki gminnej gęby. Gardzę nimi,
Bo się dmą w sposób wzburzający wszelką
Szlachetną flegmę.
Sycyniusz. Ani kroku dalej!
Koryolan. Co to jest?
Brutus. Dalej iść byłobo zgubnem:
Nie idźcie dalej.
Koryolan. Co znaczy ta zmiana?
Meneniusz. Skąd powód?
Kominiusz. Czyliż on nie zyskał wotów
Szlachty i ludu?
Brutus. Nie zyskał ich jeszcze.
Koryolan. Miałżem wiec głosy żaków?
Pierwszy senator. Trybunowie
Nie brońcie mu iść na rynek: odstąpcie.
Brutus. Lud jest rozżarty na niego.
Sycyniusz. Ogólny
Wybuch nastąpi, jeśli się ukaże.
Koryolan. To więc lud waszą jest trzodą? — I na cóż
Głos jest udziałem tych, co go wydają
I zaprzeczają go natychmiast? — Jakaż
Jest wasza funkya? Jesteście ich gębą,
Czemuż ich zębów nie trzymacie w karbach?
Podbechtaliście ich?
Meneniusz. Miarkuj się, miarkuj!
