Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/64

Pierwszy obywatel. Ta, jużci? niby tak.
Brutus. Prosimy bogów,
 Ażeby się on wam za to odwdzięczył.
Drugi obywatel. Dałyby bogi! Według mojej biednej
 Miary widzenia zdało mi się jakoś,
 Że on z nas szydził, prosząc nas o głosy.
Trzeci obywatel. Ba, nawet drwił z nas.
Pierwszy obywatel. Ej, to taki jego
 Sposób mówienia; nie myślał drwić.
Drugi obywatel. Żaden
 Z nas, oprócz ciebie jednego, nie wątpi,
 Że on się z nami obszedł pogardliwie;
 Powinien nam był pokazać znamiona
 Swojej zasługi, rany odebrane
 W obronie kraju.
Sycyniusz. Musiałci je przecie
 Pokazać. Jakto, nie?
Obywatele. (jeden przez drugiego). Nikt ich nie widział.
Trzeci obywatel. Powiedział, że ma rany, że je
 Zaprezentować nam gdzie na uboczu gotów
 Potem skłaniając się z urągowiskiem,
 Rzekł: Chciałbym zostać konsulem, atoli
 Bez waszych głosów, dawny zwyczaj nie chce
 Na to pozwolić; dajcie mi więc głosy.
 Kiedyśmy mu w tem uczynili zadość,
 Wtedy przebąknął: — Dziękuję wasanom
 Za wasze głosy, — lube głosy! — teraz,
 Mając je w garści, nie mam już z wasaństwem
 Nic do czynienia. — Nie byłyż to drwiny?
Sycyniusz. Alboście byli ślepi, żeście tego
 W lot nie spostrzegli; albo dobroduszni
 Jak dzieci, żeście spostrzegłszy to, dali
 Mu jednak głosy.
Brutus. Czyżeście nie mogli
 Tak mu powiedzieć, jak was nauczono?
 Nie mając władzy, będąc jeszcze w rzędzie
 Prostych sług państwa, był on wrogiem waszym.
 Zawsze opierał się waszym swobodom
 I przywilejom, które posiadacie,
 Stanowiąc ciało rzeczypospolitej.