Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/46

 Wolumnia. Zacny Meneniuszu, mój Marcyusz jest spodziewany. Na miłość Junony, idźmy naprzeciwko niego.
 Meneniusz. Co słyszę! Marcyusz powraca?
 Wolumnia. Tak jest, Meneniuszu, powraca szczęśliwie i zaszczytnie!
 Meneniusz. Do góry, czapko moja! Jowiszu, przyjm pokłon i dzięki! — Marcyusz, Marcyusz powraca?
 Dwie niewiasty. Nie inaczej, wkrótce tu będzie.
 Wolumnia. Patrz, oto list od niego; senat odebrał drugi, jego żona trzeci, a czwarty pewnie w domu na was czeka!
 Meneniusz. Biada memu domowi! Roztrząsnę go za powrotem. List do mnie od niego?
 Wirgilia. Najniezawodniej znajdziecie list w domu, widziałam go.
 Meneniusz. List od niego? Wieść ta wprawia mnie w stan zdrowia, którego na siedm lat wystarczy. Dziś jeszcze dam szczutka w nos lekarzowi. Najdoskonalszy przepis Galena szarlatańskim jest środkiem, nielepszym od końskiej mikstury, w porównaniu z taką receptą. Nie jestże on ranny? bo on bez ran nie zwykł powracać.
 Wirgilia. O, nie, nie, nie.
 Wolumnia. I owszem, jest ranny; bogom za to dzięki składam.
 Meneniusz. Czynię i ja toż samo, jeżeli tylko jego rany nie są cięższego kalibru, będą mu one do twarzy. — Przynosi-ż w garści zwycięstwo?
 Wolumnia. Na czole, Meneniuszu; po trzeci to już raz wraca w wieńcu dębowym.
 Meneniusz. Musiał dać dobrą pamiątkę Aufidyuszowi?
 Wolumnia. Tytus Larcyusz pisze, że walczyli z sobą, ale Aufidyusz uszedł.
 Meneniusz. I dobrze zrobił, mogę mu ręczyć; bo gdyby, mu był dotrzymał placu, za wszystkie skrzynie Koryolów i wszystko złoto, co w nich jest,