Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/358

350

ANTONIUSZ I KLEOPATRA.

 Czyniąc te młodemu Pompejuszowi ustępstwa, udali się zaproszeni do jego okrętu tryumwirowie, i gdy tam biesiadowali, szepnął do ucha panu swemu wódz floty Menas, iżby podniósłszy kotwicę, uwiózł ich razem i sam odzierżył najwyższą władzę. Odpowiedział na to cnotliwy młodzieniec: „Choćbym zyskał co mi nadmieniasz, nie chcę być zdradą szczęśliwym“.
 Tymczasem Antoniusz zostawiwszy w Rzymie Oktawię, powrócił do Azyi. Tam sprowadziwszy do siebie zaniedbaną przez czas niejaki Kleopatrę, poddał się zupełnie pod jej władzę.
 Ostatnia przeciw Partom wyprawa Antoniusza nie powiodła się dla tej jedynie przyczyny, iż oddalenie się od Kleopatry było mu nieznośne, chcąc bowiem do niej jak najprędzej wrócić, tak naglił wojenne działania, iż stały się nieużytecznemi.
 Straciwszy znaczną część wojska w tej wyprawie, gotował się na nowe przeciw Partom wyprawy, gdy go doszły z Aten listy Oktawii z oznajmieniem rychłego przybycia. Bojąc się Kleopatry, kazał na siebie czekać, dodając, iż nie może się z nią wprzód obaczyć, aż nie zakończy przedsięwziętej wyprawy i już się zabierał do Medyi. Ale go zwróciły znowu powaby Kleopatry do Aleksandryi. Tam zanurzony w rozkoszach ostatni cios zadał sławie i szczęściu swojemu. Wśród igrzysk zasiadłszy na lśniącym od złota tronie, kazał ogłosić Kleopatrę królową Cypru, Egiptu, Afryki i Syryi, naznaczając następcą syna Juliusza, Cezaryona.
 Im bardziej gorszył sposobem życia Rzymian i cudzoziemców, tem więcej korzystał z tego Oktawiusz, oskarżając przed senatem jego postępki. Uwiadomiony o tem Antoniusz, wzajemnie żalił się na Oktawiusza, iż połowy Sycylii, młodemu Pompejuszowi wydartej, jemu nie oddał i krzywdząc skarb, dla siebie zabierał wszystkie dochody publiczne. Znać było, iż wzajemne ich oskarżenia zakończą się na wojnie domowej.
 Czuł to dobrze Antoniusz, gotował się więc wcześnie na przyszłą wyprawę. Nie daleko Akcyum nastąpiła owa słynna walka, w której Oktawiusz,