Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/21

 Grzeszę, zazdroszcząc mu jego wartości.
 Zaprawdę, gdybym nie był tem, czem jestem,
 Nim tylko być bym chciał.
Kominiusz. Jużeście kiedyś
 Szczerbili z sobą miecze?
Marcyusz. Gdyby jedna
 Połowa świata drugą wzięła za łeb,
 A on stał na tej samej ze mną stronie,
 Umyślniebym wszczął bunt, dlatego tylko,
 Abym go mógł mieć przeciw sobie. On jest
 Lwem, na którego polowanie łechce
 Mą dumę.
Pierwszy senator. Zacny Marcyuszu, chciej zatem
 Pod Kominiuszem wziąć udział w tej wojnie.
Kominiusz. Wszakżeś nam to już przyrzekł?
Marcyusz. Nie inaczej,
 I wierny’m słowu. — Tytusie Larcyuszu,
 Będziesz więc jeszcze raz świadkiem mojego
 Spotkania z Aufidyuszem; wszakże będziesz?
 Jeszcześ nie stępiał?
Larcyusz. Nie, Marcyuszu, wolę
 Choćby o kuli pójść z drugimi walczyć,
 Niż zostać z tyłu.
Meneniusz. Szlachetna krew!
Pierwszy senator. Idźmy
 Do Kapitolu, tam na nas czekają
 Najlepsi nasi przyjaciele.
Larcyusz. Idźmy.
 Ty nam przewodnicz, — panie, i ty także,
 Cny Kominiuszu; my za wami pójdziem,
 Wam wprzód przystoi.
Kominiusz. Szlachetny Larcyuszu!
Pierwszy senator (do obywateli). Dalej! do domu!
Marcyusz. Nie, niech pójdą z nami,
 Wolskowie maja dość zboża; pozwólcie
 Tym szczurom napaść się w ich śpichrzach. Nuże,
 Przezacna zgrajo, pokaż swą waleczność!

(Senatorowie, Kominiusz, Marcyusz, Larcyusz i Meneniusz wychodzą. Obywatele wynoszą się chyłkiem).