Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/17

Pierwszy obywatel. Tożby to wszystko pasibrzuch żołądek
 Miał trzymać w klubach; żołądek, ta istna
 Kloaka ciała?
Meneniusz. Cóż dalej? cóż dalej?
Pierwszy obywatel. Jakąż odpowiedź mógł dać ten pasorzyt
 Na zażalenie owych cnych działaczów?
Meneniusz. Zaraz wam powiem, jeżeli się tylko
 Zdołacie zdobyć przez parę chwil na to,
 Na czem wam zbywa, to jest na cierpliwość,
 Będziecie słyszeć odpowiedź żołądka.
Pierwszy obywatel. Za długo się z nią ociągacie.
Meneniusz. Uważ,
 Mój przyjacielu, poważny żołądek
 Nie tak był prędkim, jak strona skarżąca;
 Zastanowiwszy się tak odpowiedział:
 Prawda to, moi współwcieleni bracia,
 Że ja karm wspólną nam pierwszy odbieram.
 I słusznie, bom ja spichrz, bom ja magazyn
 Całego ciała. Pomnijcie atoli.
 Ze ją strumieńmi krwi waszej posyłam
 Do dworu, w serce; do stolicy, mózgu:
 I że rozliczną drogą różnych funkcyj
 Najtęższe nerwy i najmniejsze żyłki
 Biorą odemnie swój dział pożywienia.
 Skoro zaś moi kochani, (tak dalej
 Mówił żołądek), uważajcie dobrze...
Pierwszy obywatel. No, no, cóż dalej mówił pan żołądek?
Meneniusz. Skoro zaś wszyscy razem nie możecie
 Widzieć naocznie, czego wam dostarczam,
 Mogę wam moje rachunki pokazać,
 Z których poznacie, że wszyscy odemnie
 Otrzymujecie sam ekstrakt wszystkiego,
 Mnie zaś zostają gręzy. — Cóż wy na to?
Pierwszy obywatel. Wzdyć to odpowiedź. Radzibyśmy tylko
 Usłyszeć teraz jej zastosowanie,
Meneniusz. Senat nasz jest tym poczciwym żołądkiem,
 A wy jesteście krnąbrnymi członkami,
 Bo zważcie tylko jego trudy, jego
 Gorliwą czynność; rozpoznajcie bacznie,