Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/116

SCENA SIÓDMA.

Obóz w niewielkiej odległości od Rzymu.

Wchodzi AUFIDYUSZ z swym powiernikiem.

Aufidyusz. Czy jeszcze wszystko bije czołem temu
 Rzymianinowi?
Powiernik. Nie pojmuję, jaką
 Moc czarodziejską posiada ten człowiek:
 On staje naszym żołnierzom za przedmiot
 Modłów przed stołem, rozmów w czasie jadła,
 Podzięk przy końcu biesiad; ty zaś Panie,
 Bledniesz nieznacznie w oczach własnych ludzi.
Aufidyusz. Nie mogę temu na teraz zaradzić,
 Bo przedsiębiorąc coś przeciwko temu,
 Zwichnąłbym nasze plany. Takiej dumy,
 Jakiej sam teraz od niego doświadczam,
 Nie przypuszczałem, mianowicie wtenczas
 Kiedym mu moje otwierał objęcia.
 Natura jego niepoprawna; darmo,
 Trzeba zahaczać i znosić to, czego
 Zmienić nie można.
Powiernik. Wolałbym był jednak,
 (Dla twego dobra, Panie) żebyś nie był
 Dzielił z nim władzy, lecz żebyś albo
 Na siebie przyjął cały onej ciężar,
 Albo zupełnie jemu go zostawił.
Aufidyusz. Zrozumiałem cię, dobrze, i bądź pewnym,
 Że skoro przyjdzie z nim do porachunku,
 Będę mu takie mógł stawić zarzuty,
 Jakich się ani domyśla. Na pozór
 Zdaje się wprawdzie, i on sam rozumie,
 Że dobrze rzeczy prowadzi, że cały
 Wylany jest dla sprawy Wolsków. Walczy
 Jak smok i ledwie miecz z pochwy dobędzie,
 Już ci i pobił; jest jednak coś, czego
 Jeszcze nie zrobił; coś, co albo jemu
 Kark skręci, albo mój na szwank narazi,
 Jeżeli kiedy przyjdzie między nami
 Do porachunku.
Powiernik. Rozumiesz-li Panie,
 Że on zdobędzie Rzym?