miał być ojcem i opiekunem senatu, stał się praw jego wydziercą. Po uciszeniu powstałego między nim a konsulem sporu, przychylił się senat do zdania Krassa, ale ten wielki mowca w siedm dni potem, jak się już rzekło, rozstał się z tym światem. Prawo Liwiusza Druza zostało przez Filippa obalone, i zaraz zaczęła się wojna z sprzymierzonemi ludami, bo te ludy zawiedzione w czynionych im przez niego nadziejach, wzięły się do oręża przeciw Rzymowi.
Ten tedy rok wybrał Cycero na swą o Mowcy rozmowę, w którym był szesnastoletnim młodzieńcem. Napisał zaś ją roku 56, w trzydzieści pięć lat po śmierci Krassa. Chcąc zapewne wynagrodzić niedostateczność pracy o wymowie dokonanej w pierwszej swej młodości w dwóch xięgach de Inventione, bardzo starannie wypracował to dzieło, jak sam mówi w liście do Attyka: „Nad dziełem o Mówcy pilnie i długo pracowałem.“ Ad Atticum, IV, 13, i że mu się podobało, widać z drugiego listu do Attyka, XIII, 19. Wspomina także o niem z upodobaniem w liście do Lentula. Epist. ad fam. I, 9.
Najdawniejsze tego dzieła wydania są następne: M. T. Ciceronis de Oratore libri tres ad Quintum fratrem. Editio primaria absque ulla loci et anni indicatione, sed excusa in monasterio Sublacensi circa annum 1465, in fol. min. M. T. Ciceronis de Oratore, libri tres. Romae per Ulricum Han de Vienna, 1468, fol. M. T. Ciceronis de
