pospolitę zagniewanego, na wodzy trzymać, i nim pogardzić, jeśliby się na mnie rozgniewał.
IX. Zaklinam was przeto przez bogów nieśmiertelnych, opamiętajcie się trybunowie ludu, odstąpcie od tych, którzy, jeżeli się nie obaczycie, w krótkim czasie od was odstąpią, złączcie się z nami, bądźcie jednego zdania z dobrze myślącymi, brońcie spólnej Rzeczypospolitej spólną miłością i gorliwością. Wiele jest ukrytych ran Rzeczypospolitej, wiele niecnych obywateli zgubnych zamysłów. Żadnego niemasz zewnątrz niebezpieczeństwa: żadnego króla, żadnego narodu lękać sic nie mamy; w granicach naszych zamknięte złe, jest wewnętrzne i domowe. Każdy z nas starać się o ile może powinien temu złemu zaradzić, wszyscy życzyć sobie powinniśmy tę chorobę uleczyć.
Mylicie się, jeżeli myślicie że senat tylko pochwala moje wyrazy, że lud inaczej myśli. Wszyscy co chcą się ocalić, pójdą za głosem konsula, wolnego od ambicyi, nieposądzonego o żadne wykroczenie, ostrożnego w niebezpieczeństwach, nielękliwego w walce. Jeżeli kto z was powoduje się nadzieją, że będzie mógł w zaburzeniu wynieść się na wysoki stopień, niech naprzód, póki będę konsulem, zrzecze się tej nadziei, potem widząc we mnie konsula urodzonego w stanie rycerskim, niech ze mnie przykład weźmie, jaka droga najłatwiej dobrych ludzi do godności i dostojeństw prowadzi. Jeżeli, senatorowie, oświadczycie gotową chęć bronienia naszej spólnej godności, osiągnę niezawodnie czego Rzeczpospolita najbardziej pragnie, że znaczenie senatu, jakie było za naszych przodków, po długiej przerwie[1] bez żadnego uszczerbku przywrócone jej zostanie.
- ↑ To jest od lat sześciudziesiąt, odkąd Grachowie odjęli senatowi najważniejsze jego prawa. Wzmocnił wprawdzie władzę senatu Sylla, i liczbę członków jego do sześciuset pomnożył, mimo to jednak senat nigdy już potem do dawnego znaczenia nie wrócił.
nia przeciw niemu zachęcić. Antoniusz dał mu w zamian mniej zyskowną Gallią Cisalpińską, ale i tę Cycero wkrótce potem Metellów i ustąpił.
