Strona:Dzieła św. Dionizyusza Areopagity.djvu/472

nym, i udziałem mistycznym w natchnieniu, które karmi i ubóstwia duszę kontemplatywną.
 IV. Powiemy zatem, że ta najwyższa szczęsliwość, którą posiada Bóstwo ze swej natury, to źródło wszelkiego ubóstwienia, ustanowiło, w miłości, hierarchję w celu zbawienia i ubóstwienia wszystkich jestestw, tak rozumnych, jak i czysto duchowych. Z tą różnicą, że dla błogosławionych substancyj, zamieszkujących nadziemskie i święte miejsce spoczynku, to ustanowienie nie ma w sobie nic zmysłowego i cielesnego. Bo Bóg przyciąga je i wznosi do rzeczy boskich nie z zewnątrz, ale w sposób duchowy, i wewnętrznie oświeca je czystem i niemateryalnem światłem o przenajświętszej woli bożej.
 Przeciwnie, to, co im dostało się w udziele z bogactwem i wogóle, przekazują nam boskie wyrzeczenia jakby ułamkowo i pod formą mnóstwa rozlicznych symbolów. Podstawą bowiem naszej hierarchji są boskie wyrzeczenia. Jednakże przez wyraz ten «hierarchja» należy rozumieć nietylko to, co nasi natchnieni mistrzowie pozostawili nam w Pismach Świętych i w swoich dziełach teologicznych, ale również to, co przekazali swoim uczniom przez pewien rodzaj nauczania duchowego i prawie niebiańskiego, wtajemniczając ich z umysłu do umysłu, w sposób cielesny, rozumie się, bo przecież mówili, ale ośmielę się także powiedzieć, w sposób niemateryalny, ponieważ oni nie pisali. Ale prawdy te, które miały się wyrazić w zwyczajach Kościoła, Apostołowie przedstawili pod osłoną symbolów, a nie w ich nagości, bo nie każdy jest świętym i, jako mówi Pismo, wiedza nie jest dla wszystkich.
 V. Otóż nasi pierwsi przełożeni w hierarchji, pełni łask niebieskich, któremi Bóg dobroczynny ich obdarzył, otrzymali od czcigodnej Opatrzności posłannictwo udzielania ich innym i zaczerpnęli sami ze swojej świętości szlachetną chęć wzniesienia się do doskonałości i do ubóstwienia swoich braci. W tym celu i według przepisów świętych i w pouczeniach pisanych i niepisanych dali nam do zrozumienia przy