Od otchłani duch Wojciecha,
Swięty mistrz, we mgle zarania,
Ku swej dziatwie się uśmiecha.
Pusta głuchnie coś uciecha.
Tłumy kupią się do środka:
Guślar-gęślarz tędy kroczy...
Brodatego widzę przodka!
Twarz pogodna — coś ochoczy!
W niebo stroi gęśl i oczy...
O! podzwania nuta słodka:
«Łado! Łado! o Kupało![1]
«Oby nam się dobrze działo!
«Bohu! Wszystkie bohy w niebie —
«Jako w tęczę patrzą w ciebie! —
«Szczodre na nas wielkie Bogi,
«Dają corok pokój błogi;
«Matki płodne, dziéwki hoże,
«Mléczne trzody! bujne zboże.
«Stare-sta, kontyny, miasta,
«Słyną łaską Radegasta;
«Nas Dziewanna kocha, żywi, —
«Żyjem szczęśni, bo poczciwi. —
«Łado! Łado! o Kupało!
«Oby nam się dobrze działo!
«Bohu! Bohu! modlim ciebie —
«Módl za nami Bohów w niebie!...
«Perun daje niech pogodę!
«Niech Światowid plemi zgodę!
«Niech Marzanna chowa statek,
«Ojcom naszym przyda latek!
«Sam Tur niechaj kopców strzeże!
«Niech straszliwie mści grabieże,
«Na Litwinach, na Bojemcach,
«Na Czudakach — wszystko Niemcach!
«Bohu! Bohu! modlim ciebie —
«Módl za nami Bohów w niebie!
«Łado! Łado! o Kupało!
«Oby nam się dobrze działo!»
- ↑ Tak przyśpiewuje lud na Ukrainie przy obrzędzie Sobótek, czyli po miejscowemu na święto Kupała, to jest wilję Ś. Jana Chrzciciela. Łado, u Słowian pogańskich zwał się podobno bożek piękności, sądząc przynajmniej etymologicznie z wyrazów ład, ładno, i.t.p. Perun, bożek gromowładny, Światowid, słońce, bożek pokoju. Radegast, bożek gościnności. Tur, bożek wojny. Dziewanna, bogini rolnictwa, wegetacji. Marzanna, śmierć, i t. d. W ogólności, podania o mytologji słowiańskiej ciemne są i zamącone: może uczony Szafarzyk w oczekiwanym niecierpliwie drugim tomie swoich Starożytności zdoła je nieco uporządkować i rozjaśnić.
