Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/294

 — A moje obecne życie?...
 Mika oparła łokcie na stole i splotła palce pod podbródkiem. Przypominała małą dziewczynkę w szkole. Dłuższy czas wpatrywała się w Murka, aż powiedziała:
 — Ale przyrzeknie mi pan, że nie będzie się narażał?
 — Dlaczegóż mam się narażać? — zdziwił się. — I dlaczego pani mam to przyrzekać?
 Na twarz Miki wystąpiły rumieńce:
 — Ach, ja nie śmiem... Ja nie uzurpuję sobie żadnych praw... Mój Boże! Czyż nie wolno mi pana lubić?...
 — Nie warto — powiedział szorstko.
 — O, nie!
 — Nie warto, bo nic już po mnie nie przyjdzie.
 — Jak komu...
 — Ani pani, ani żadnej kobiecie. Pod tym względem każda znalazłaby we mnie tylko gorycz.
 Spojrzał na Mikę i przedewszystkiem uświadomił sobie, że jest ona kuzynką Niry, że pochodzi z tamtego środowiska, że wywodzi się z rodziny, z warstwy, której on całą duszą nienawidzi, której zaprzysiągł zemstę.
 Wprawdzie do samej Miki, od pierwszego już spotkania poczuł sympatję, wprawdzie wydawała mu się prosta i dobra, subtelna i szczera, ale przecie stokroć więcej widział niegdyś w innej zalet... I wszystkie okazały się kłamstwem, obłudą, podłem oszustwem.
 Nie! Należy wystrzegać się tych kobiet, wychowanych w zgniłej atmosferze, w hipokryzji i w zakłamanych konwenansach. Od dziecka uczą je udawania, nieszczerości i fałszu. Jak najdalej od nich, jak najdalej. Może mężczyźni z tego samego, co one środowiska, umieją im zajrzeć do wnętrza, ale on, Franciszek Murek, nie potrafi rozgryźć tych lalek, nie potrafi i nie chce.
 — O czem pan tak się zamyślił? — zagadnęła Mika.
 — Et, o niczem...