Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/233

 — Każdy z nas w twoim wieku tak mówił.
 — Widocznie nie miał woli.
 Niżynier z przesadną powagą zapytał:
 — A ty ją masz?...
 — Tak — z przekonaniem odpowiedział Murek. — Mam wolę i poczucie godności, i sumienie, i chęć ulepszania się, chociaż żyję w takich warunkach, jak ty.
 — Pożyjesz dłużej, wtedy zobaczysz.
 — Nie.
 — A ja ci powiadam, cherubinku. Cóż ty do wielkiej Anielki wyobrażasz, że twoja wola to stal? A jeżeli i stal, to takie życie jest ostrzejsze od karborundowych pilników, mocniejsze od żrących kwasów, zawziętsze od rdzy. Przeżre cię nawylot.
 Cipak pokiwał głową:
 — Co gadać, życie sobacze.
 — A pozatem wszystkiem — po namyśle powiedział Murek — są jeszcze inne siły, które podtrzymują człowieka w jego wartości.
 — Naprzykład?
 — Naprzykład, miłość.
 Niżynier wybuchnął śmiechem:
 — Miłość?...
 — Tak — nie zmieszał się Murek — pragnienie szczęścia kochanej kobiety i otrzymywanie od niej takiego samego uczucia.
 — Młodociany entuzjasto! Kochana kobieta! A czy ty wiesz wogóle, co to jest kobieta?... Najnędzniejsze bydlę, najgorsza samica! Najwstrętniejsza suka! Bo i suka parzy się tylko dwa razy do roku, tylko wtedy, gdy ją przyroda do tego zmusza, a kobieta to wcielenie grzechu, uosobienie rozpusty nieustającej, to przekleństwo ludzkości!...
 Zerwał się z pryczy i trząsł się cały, z rozdygotanych warg posypały się najordynarniejsze wyzwiska, najwulgar-