Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/032

 — Był pan prezydent — mówiła przestraszonym głosem — strasznie się pieklił, że pana doktora niema, że wczoraj coś polecił panu doktorowi, a to nie jest wykonane...
 Murek mruknął „dobrze”, przeprosił Żytniewicza i popędził do magistratu. Pamiętał o wczorajszem zarządzeniu prezydenta, lecz nie brał tej dyspozycji poważnie. I teraz chciał mu to wyperswadować, to też nie zachodząc do siebie, odrazu poszedł do Niewiarowicza.
 — Pan prezydent mnie szukał? — zwrócił się do sekretarza Więcka.
 — Tak. Bardzo się gniewał.
 — Zaraz go udobrucham — uśmiechnął się i zawrócił do drzwi gabinetu, lecz sekretarz zatrzymał go:
 — Pan prezydent zabronił kogokolwiek wpuszczać bez meldowania. Ja zaraz pana doktora zamelduję.
 — Zwarjowałeś pan, panie Więcek? — żachnął się Murek. — Ja mam się meldować?!
 — Cóż ja poradzę — rozłożył ręce — taki rozkaz.
 — Ha, no to idź pan.
 Więcek znikł bezszelestnie za drzwiami i po chwili wrócił:
 — Pan prezydent prosi zaczekać.
 — Czy tam ktoś jest?
 — Nie, panie doktorze.
 Murek spojrzał nań pytającym wzrokiem, lecz Więcek wbił oczy w biurko. Dwie maszynistki pod ścianą zerkały zaciekawione w stronę Murka.
 Zaczął chodzić po pokoju. Minęło pięć minut, dziesięć. Czuł, że maszynistki nie spuszczają zeń oczu.
 — Może pan doktór spocznie? — podsunął mu krzesło Więcek.
 — Nie, dziękuję.
 Starał się zachować spokój, lecz przychodziło mu to z trudnością: