Strona:Dr Esperanto - Język międzynarodowy.djvu/36

— 36 —

B)   Części mowy.

  1) Przedimka nieokreślnego nie ma; jest tylko określny la, wspólny dla wszystkich rodzajów, przypadków i liczb.
  2) Rzeczownik kończy się zawsze na o. Dla utworzenia liczby mnogiéj dodaje się końcówka j. Przypadków jest dwa: mianownik (nominativus) i biernik (accusativus); ten ostatni powstaje z mianownika przez dodanie zakończenia n. Resztę przypadków oddaje się za pomocą przyimków (dla dopełniacza (genitivus) — de (od), dla celownika (dativus) — al (do), dla narzędnika (instrumentalis) — kun (z), lub inne przyimki odpowiednio do znaczenia. Przykłady: patr͵o ojciec, al patr͵o ojcu, patr͵o͵n ojca (przypadek czwarty), por patr͵o͵j dla ojców, patr͵o͵j͵n ojców (przyp. czwarty).
  3) Przymiotnik zawsze kończy się na a. Przypadki i liczby też same co dla rzeczownika. Stopień wyższy tworzy się przez dodanie wyrazu pli (więcéj), a najwyższy przez dodanie plej (najwięcéj); wyraz „niż“ tłómaczy się przez ol. Przykład: Pli blank͵a ol neĝ͵o bielszy od śniegu.
  4) Liczebniki główne nie odmieniają się: unu (1), du (2), tri (3), kvar (4), kvin (5), ses (6), sep (7), ok (8), naŭ (9), dek (10), cent (100), mil (1000).