Strona:Deotyma - Panienka z okienka.djvu/245

na nas krakają, że w Gdańsku wieczne tumulty i bójki. Waszeć zrobisz burdę, a potém całe miasto będzie za nią skwiérczało.
 — To Waszmość myślisz, co ten furyat ją odda bez bitwy, z pocałowaniém ręki? Nie znasz go Waszmość, to dyabeł nie człek!
 — A niech sobie będzie i dyabeł, jak was sześciu czy siedmiu nasiądzie na jednego, to żeby i Samson, nie wytrzyma.
 Rajca nic nie odrzekł, tylko gryzł wargi, a konia coraz mocniéj przypierał do furty.
 Burmistrz niespokojny, obejrzał się na swoich ludzi.
 — Słuchajcie! — Rzekł. — Tamtego żywcem brać! Taki mój ordynans, żywcem!
 — A kiedyby się chciał bronić, to co? — Spytał Starszy Łowczy.
 — To mu się odcinać, ale jeno tyle, aby was na śmierć nie zarąbał. A cynglów mi nie tykać, Boże broń! Związać i do miasta odstawić. Ale bez mordu, bo cała armja za nim stoi!
 Potém, cichszym głosem, szepnął w ucho Łowczemu:
 — A gdyby chciał umykać, to niech sobie umyka zdrów. Byleście panienkę odbili, to i dosyć.
 Poczém, zakończył głośniéj:
 — Zrozumieli wy?
 — Zrozumieli. Stanie się wedle rozkazania. — Powtórzyli za Łowczym wszyscy.
 Wszyscy, oprócz jednego Korneliusa, który na samym końcu jechał cicho, i pod szerokim giermakiem ukrywał ruszniczkę.