Strona:Deotyma - Panienka z okienka.djvu/243

 Tak się tłumacząc, Pan Wójt, który nie lubił być zamieszanym w cudze biédy, zostawił konia i sługi na odczepkę, a sam sunął swoim łasiczym chodem, i niepostrzeżenie przepadł w tłumie.
 Przez ten czas, Majster już dosiadał jego siwosza, i pędził jak szalony.
 Burmistrz i służba za nim.
 Jeden tylko Wójtowski strzelec, widząc umknięcie swego pana, wahał się w niepewności gdzie ma jechać, za nim? czy za tamtemi?
 Kornelius przyskoczył do niego z roziskrzonym wzrokiem.
 — Frycku! — Rzekł. — Daj mi twego konia.... na godzinę! I jeszcze cóś.... tę rusznicę! Ja ci duszę dam za to!
 — Duszę jak duszę. — Odparł tamten. — Ale za rixdalla, to i oddam.
 — Trzy dostaniesz, jutro, jak oświtnie, jeno dawaj! Czy nabita?
 — Nabita. Masz, i siadaj.
 Kornelius dosiadł konia, wziął rusznicę, i pognał za biegnącemi.



 Dopędził ich pod sklepieniem Wysokiéj Bramy, w chwili gdy Burmistrz krzyczał:
 — Hej! Bramę otwierać! To ja, Burgemeister Freimuth!
 Na tak wszechwładny rozkaz, ruch wielki powstał między Strażnikami. Jedni biegli po klucze, inni wzięli się do spuszczania mostu; łańcuchy zaczęły w górze warczéć.