Strona:Deotyma - Panienka z okienka.djvu/204

 I naprawdę zaciekawiona, poszła z Panem Kaźmiérzem na poddasze, gdzie jeszcze więcéj pachniała lawenda, bo mnóstwo chust, rąbków i koronek, ślicznie wypranych, suszyło się tam po sznurach i kołkach.
 Ale Pan Kaźmiérz stanąwszy w okienku, doznał wielkiego rozczarowania; wyszło mu było z pamięci, że dom Pani Flory jest o całe piętro niższy od Bursztynowego, i teraz dopiero spostrzegł tę różnicę.
 — Źle. — Mówił. — Chciałem ja od okienka do okienka rzucić deskę, jako te mosteczki co sobie robią mularze. A tu ani rusz. Nasz mostek musiałby téż chyba miéć skrzydła. Ktoby ztamtąd chciał tutaj zjachać, toby leciał jak z pieca na łeb, i to jeszcze w ukos! Nie — ani sposób.
 — A przytém, jakżebyś to Waszmość pokryjomu skonstruował? Toćby ludzie z ulicy widzieli.
 — E, co to, to nie. Od czego noc? Czekaj Wacpani..... może się jeszcze wynajdzie inakszy fortel? A! Już go mam. Czy tu można wyléźć na dach?
 — Juści można. Jest pono jakowaś trapka, którędy wyłażą ludzie wedle czyszczenia kominów, i zgartywania grubych śniegów.
 — A jako się to tam idzie?
 — A no, po drabce.
 — A gdzie owa drabka?
 — Tego ja niewiem. Fruzia ją gdzieś tam w kącie chowa.