Osiem dziesiątek i siedem lat temu nasi ojcowie założyli na tym kontynencie nowy naród, dla wolności umyślony, a dedykowany przesłaniu, iż „wszyscy ludzie stworzeni są równymi”.
Zajmuje nas teraz wielka domowa wojna, poddając próbie, czy ten naród, bądź naród jak nasz umyślony i dedykowany, długo trwać może. Spotykamy się na polu w tej wojnie bitwy wielkiej. Przyszliśmy dedykować jego część na miejsce ostatniego spoczynku dla tych, co tu umarli aby naród mógł żyć. To możemy, z całą poprawnością, uczynić. Jednakowoż, w sensie większym, nie nasza to moc dedykować ― nie nasza to moc konsekrować ― nie nasza to moc uczcić tę ziemię. ― Odważni ludzie, żywi i martwi, którzy tu walczyli, uczcili ją ponad naszą mierną władzę by dodawać, czy ujmować. Świat niewiele spisze, ani długo spamięta, co tutaj my mówimy; ale nie zapomni nigdy tego, co zrobili tu oni.
Nam żywym, co tu stoimy, lepiej będzie siebie dedykować temu wielkiemu zadaniu, co przed nami pozostaje ― abyśmy od tych zasłużonych umarłych podjęli zwiększone poświęcenie sprawie, dla której oni tutaj ostatnią pełną miarę poświęcenia oddali ― abyśmy uroczyście postanowili, że nie umarli oni na darmo; że naród da wolności nowe narodziny, a rząd tego narodu, przez naród dla narodu sprawowany, z ziemi nie zniknie.
Strona:Deklaracja Konstytucja Karta i dalej.pdf/92
Ta strona została uwierzytelniona.
PRZEMOWA GETTYSBURSKA
