Strona:De Segur - Gospoda pod Aniołem Stróżem.djvu/189

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

nie żąda; potrzeba tylko abyś się nie przyznawał do tego coś uczynił. Obecnie należy prosić Boga o przebaczenie i w przyszłości unikać podobnie gwałtownych wybuchów gniewu.
— Księże proboszczu, nie patrz na mnie tak surowo; i tak już doznaje wyrzutów sumienia. Nie jestem złym człowiekiem, zapewniam cię, ale tylko nieco impetycznym.
— Nie jesteś pan złym, tylko nieco impetycznym, zbyt gorączkowym i to pan nazywasz gorączką, gdyś skatował chłopca słabego, wątłego, jak nieboskie stworzenie? Panie, proś Boga o przebaczenie, ja nie mam dla Pana innej rady, innego pocieszenia.
I po tych słowach ks. proboszcz wyszedł, pozostawiając zgnębionego generała.
— Jakiż ja jestem głupiec! rzekł tenże sam do siebie. Wszyscy teraz przeciwko mnie. Co prawda, zanadto może mocno go obiłem. Ale też bo zasługiwał na taką karę, ten nicpoń, ten łotr! Miałem rzeczywiście szaloną myśl przyjęcia go za syna, adoptowania za własne dziecko. Dziś zastanawiając się nad tem, sam się zdumiewam. Czy podobna aby w mojej głowie powstał podobny projekt? Lecz obecnie doprawdy sam nie wiem co mi czynić wypada. Trzeba iść. Iść do gospody, tam wszyscy obrócą się do mnie jeżem, będą spoglądać jak na wroga, obejdą się ze mną z lodowatym chłodem. Jestem zaiste półgłówkiem i słusznie zasługuję na podobne ukaranie.