Strona:De Segur - Gospoda pod Aniołem Stróżem.djvu/139

do siebie. Jakiż to oryginał! Założyłabym się, że on sam nie wie, jakim jest.
 Jeszcze była zajęta porządkowaniem, gdy wbiegł Jakób.
 — Mamo, rzekł, przyszedł Piotrek, bardzo się gniewa, że go nie zawiadomiłem wcześniej o odjeździe generała. Czy byłem do tego obowiązany?
 — Bynajmniej.
 — On twierdzi, że generał byłby go chętnie zabrał ze sobą.
 — Cóż to za dzika pretensya? wyrzekła pani Blidot z podziwieniem.
 Tymczasem Piotrek wszedł do pokoju.
 — Najniezawodniej byłby mię zabrał ze sobą, rzekł, bo przecież chciał mię przyjąć za syna. Tylko proboszcz powstrzymał go od tego. Gdybym jednak przybył dziś tutaj wcześniej, niewątpliwie odjechałbym z generałem. Proboszcz niema żadnego do mnie prawa i nie powinien był odradzać generałowi.
 — Czy wiesz Piotrusiu, że taka mowa jest niewdzięcznością z twojej strony, odezwała się pani Blidot. Proboszcz wziął cię do siebie właśnie wówczas, kiedy byłeś bez opieki i przytułku, trzymał cię z litości, co dla ciebie było istotnem szczęściem.
 — Ale ja nie chcę dłużej pozostać u niego. Doskonale słyszałem, co mówił generał i co równie na to odpowiedział mu Proboszcz. Nie życzył sobie, abym został bogatym i znakomitym