Strona:Dante Alighieri - Pieśniarz.djvu/97

równocześnie panem egoizmu, wychodzi się poza siebie, dążąc do istoty ukochanej (poznania).
 V. Przedmiot miłości (poznanie) objawia się chwilami tylko i pozostaje obojętnym na uczucia (zdobycie wiedzy połączone jest z szeregiem trudów).
 (VII.) W wyd. Soc. Dant. znajduje się u końca kancony commiato umieszczone w dopisku.

Kancona XI. «skalista». Nie nosi cech alegorji.
 II. 8. Myśl jego nie znajduje wyrazów na oddanie uczucia.
 II. 13. Amora.

Sestyna. «Skalista».
 I. 1-3. Zima.
 II. 4-6. Wiosna.
 IV. 1. znaczy: Piękność jej ma większą moc od kamieni, którym starożytność i średniowiecze przypisywały własności pożyteczne, czy też zgubne.

Ballata III. według Barbiego doktrynalno-alegoryczna. O utworze tym mówi zapewne Dante w Convivio (Traktat III. cap. 9), omawiając kanconę: «Amor che nella mente...».
 II. 5. obraz. słodki — Amor.
 III. 3. dto.

Ballata IV.
 V. 1. i 5. u Scherilla, Barbiego i i. zamiast dawniejszego nuvoletta, t. zn. chmurka, jest wersja violetta, czyli fiolek.

Sonet VII. W wyd. Soc. Dant. (wiersz 3. i 12.) występuje imię «Lisetta», zamiast ogólnikowego «una donna».
 Barbi (Due noterelle: Lisetta) pisze: «Jest możliwym tylko kontrast między Beatryczą a kobietą prawdziwą i realną, lub między Filozofią a miłością do prawdziwej kobiety...».

Sonet VIII. alegoryczny. Odpowiedzią nań jest sonet IV. «O słodkie rymy...» Poeta buntuje się przeciw Filozofji i nie chce poświęcać się jej dłużej.