OJCZYZNO godna triumfalnej chwały,
O, wielkodusznych matko!
Ból twój jest większy, niż ból siostry twojej.[2]
Syn, co w miłości do ciebie jest trwały,
Hańbę i wstyd nierzadko
Znosi, gdy w tobie od zła wciąż się roi.
Jakże tłum marny biedzi się i znoi,[3]
Czy jak najszybciej twoją śmierć sprowadzi
I wciąż ludowi radzi
Fałsz zamiast prawdy swym przewrotnym wzrokiem.
Zbudź serca zmarłych i krwi roznieć prądy
A zdrajców swych przed sądy
Prowadź, by prawi twych wdzięków widokiem
Się radowali, któreś utraciła,
Choć z nich wyrasta wszelkie dobro, siła.
Rządziłaś szczęsna w owym pięknym czasie,
Gdy twe potomstwo całe
Stać chciało cnocie, prawdzie za podpory.
O matko chwały, w cnót czystych okrasie!
Wiarą spojona w skałę,
Szczęśliwa byłaś i siedmiu pań chóry[4]
- ↑ Barbi uważa ten utwór polityczny a nieautentyczny (W Wyd. Soc. Dant. kancony tej niema).
- ↑ I. 3. Siostra Florencji — Rzym.
- ↑ I. 7. Wrogie Dantemu stronnictwo «Czarnych».
- ↑ II. 6. «Siedmiu pań chóry» oznaczają siedem cnót, trzy teologiczne, wiarę, nadzieję i miłosierdzie, oraz cztery kardynalne, mądrość, sprawiedliwość, wstrzemięźliwość (v. Purgatorio XXIX. wiersz 121. i nast.).
