Strona:Dante Alighieri - Boska komedja (tłum. Porębowicz).djvu/297

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
 
58 
Pełnymi smutku, przez krew i szarugi

Przybyłem dzisiaj, pierwszem życiem żywy,
Wędrówką żywot wysługując drugi«.

 
61 
Gdy te z ust moich usłyszeli dziwy,

Sordel i tamten[1] nagle odrzucone
Głowy przegięli w tył, jak lud płochliwy.

 
64 
Sordel na Mistrza spojrzał; drugi w stronę

Oczy zwracając, krzyknął: »Patrz, Konradzie[2]
Na dziwo, łaską bożą dopuszczone«.

 
67 
A do mnie: »Przez tę wdzięczność, którą radzie

Winieneś Boga, co tak pilnie strzeże
Pierwszego czemu,[3] że go nikt w swym ładzie

 
70 
Nie przejrzy; skoro na tamto wybrzeże

Wrócisz, Joanny[4] proś, niech za mną biada
Tam, kędy dzieci prośba posłuch bierze.

 
73 
Matka jej pewnie za mną nie zagada,

Odkąd się w białe czepce nie ubiera,
Które, nieszczęsna, znowu kłaśćby rada.

 
76 
Na niej się widzi, jak prędko umiera

Miłość w kobiecie, z płochej swej natury,
Gdy jej spojrzenie lub uścisk nie wspiera[5].

 
79 
Nie da jej takiej na trunę purpury

Wojewodząca Milańczyków Żmija,
Jakby ją przybrał kiedyś Kur z Gallury«[6].

 
82 
Tak rzekł, a w twarzy znak mu się wybija

Pieczętny owej żarliwości młotem,
Która statecznie w serce ślad swój wpija.

 
85 
W niebo wzrok chciwy obracałem potem,

Tam, kędy droga gwiazd jest opieszała[7],
Gdyż bliższym osi biegną kołowrotem.


  1. ↑ Sordel i tamten. Sordel zajęty jedynie Wirgilim nie spostrzegł dotąd, że Dante jest osobą żywą.
  2. ↑ Patrz Konradzie. Jest to Konrad Malaspina, o którym niżej.
  3. ↑ co tak pilnie strzeże — Pierwszego »czemu«, pierwszej przyczyny swego działania.
  4. ↑ W. 71 i nast. Joanna, jedyna córka Nina w 1300 r. miała około 9 lat. Wyszła bardzo młodo za Ryszarda da Camino, który został zamordowany 1312 r. Matka jej, żona Nina, Beatrycze, córka Obizza II da Este, wyszła 1300 r. po raz drugi za mąż za Galeazza Visconti, bywszy już narzeczoną jednego z synów Alberta Scotti, pana Piaczency. Za poduszczeniem mściwego Scottiego, Galeazzo 1302 r. został wypędzony z Medjolanu i zmarł w biedzie na wygnaniu 1328 r. Biały czepiec przy czarnej sukni był strojem wdowim.
  5. ↑ W. 76—78. Słowa te brzmiące jak wymówka, według komentatorów rzucają światło niekorzystne na żonę Dantego-wygnańca.
  6. ↑ Żmija, herb Viscontich z Medjolanu; Kur z Gallury, herb Viscontich pizańskich.
  7. ↑ kędy droga gwiazd jest opieszała: w okolicy bieguna (południowego).
Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Dante_Alighieri_-_Boska_komedja_(tłum._Porębowicz).djvu/297&oldid=1519602”