Ta strona została uwierzytelniona.
PIEŚŃ I.[1]
1
Ku łagodniejszej fali wzdyma płótnoŁódź mego ducha i na cichsze morze
Wpływa, za sobą mając toń okrutną.
4
A ja o wtórem z królestw śpiew ułożę,Gdzie się duch ludzki z grzesznej myje pleśni,
Gotując stanąć na niebieskim dworze.
7
Lecz tutaj martwa poezyjo[2] wskrześnij!Słudze waszemu dodajcie natchnienia
Wy, Muzy święte! Kalliope[3], wstań w pieśni,
10
Posil ją echem potężnego brzmienia,Co to sroczemi ukarało pióry[4]
Nędznych śpiewaczek niepokorne pienia. —
13
Wschodnim szafirom[5] podobne lazury,Co się zebrały jak gdyby powłoka
Sfery miesięcznej[6] na niebie bez chmury,
16
Radość mym myślom wróciły z wysoka,Ledwie Mistrz z martwych stref mię wyprowadzi,
Ciężkich dla piersi i smutnych dla oka.
- ↑ Czyściec Dantego jest pomyślany w kształcie góry stożkowatej na wysepce pośród oceanu. Szczyt jej ścięty przedstawia płaszczyznę kolistą i tam znajduje się raj ziemski.
- ↑ martwa poezjo, w znaczeniu: poezjo opiewająca istoty skazane do piekieł i umarłe dla łaski.
- ↑ Kalliope lub Kalliopea, muza epiki.
- ↑ Co to sroczemi ukarało pióry. Kara dziewięciu cór króla tessalskiego Pierjusza, które za chełpliwe wyzwanie Muz zostały przemienione w sroki.
- ↑ Wschodni szafir był cenniejszy jako nieprzeźroczysty.
- ↑ powłoka — Sfery miesięcznej: barwa czystego nieba sięgająca po granice pierwszej sfery księżycowej.
