Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/389

na niego. czuł owszem brzemię walących się skał i to coraz mniej i dotkliwiej.
 — Szczególna czapka, widocznie nie Rosyanina — rzekł Pestel, wskazując na czapkę z uszami kata.
 — Zapewne Czuchoniec — odparł Rylejew.
 — A koszula czerwona. C’est le gont national. Kata nawet ubierają czerwono — zauważył Pestel, poczem dodał, wskazując na pomocnika kata:
 — A ten mały całkiem podobny do małpy.
 — Lub do Mikołaja Iwanowicza Grecza — zauważył Rylejew.
 — Jakiego Grecza.
 — Tego autora.
 — A! Bałharyn i Grecz — przypomniał sobie Pestel.
 Poczem ziewnął i dodał:
 — Czerniszew dziś nie uróżowany.
 — Wcześnie jeszcze, więc nie zdążył się wystroić — odparł Rylejew.
 — Pocóż się te stosy palą?
 — Pozbawiano tu czci osądzonych i palono mundury.
 — Patrzcie kapela! — zadziwił się Pestel, ukazując na orkiestrę wojskową, ustawioną przed szwadronem leibgwardyi pawłowskiego grenadyerskiego pułku.
 — Cóż to? przy muzyce wieszać nas będą?
 — Widocznie.
 Tak gadali o drobnostkach.
 Ras tylko zagadnął Rylejew Pestla o »Ruską prawdę«, na co ten machnął ręką i nic nie odrzekł.
 Bestuzew mały, szczupły, rudawy, z roztarganymi włosami i dziecinną piegowatą twarzyczką