Strona:Co każdy o krótkofalarstwie wiedzieć powinien.pdf/34

latora (przewód ołowiany łączący oba ogniwa dwu voltowe), albo z ujemnym biegunem akumulatora, — zaś wtyczkę 4 z „+“ baterii anodowej, która mieć może od 100 do 250 v.
 Przy zasilaniu z sieci pr. zmiennego, łączymy końcówki 1, 2, 3, 4 — gniazdami 1', 2', 3', 4' zasilacza opisanego poniżej, — względnie z odpowiednimi zaciskami jakiegokolwiek zasilacza. W końcu możliwa jest kombinacja następująca: żarzenie akumulatorowe, napięcie anodowe z prostownika (choćby służącego do zasilania odbiornika), lub sieci pr. stałego (n.p. 200 v.).
 Parę słów jeszcze o strojeniu nadajnika. Przede wszystkim dobranie odpowiedniej ilości zwojów cewki L. Do tego celu sporządzić musimy zwój aperiodyczny (1 zwój drutu n. p. 1 mm, o średnicy 6 do 8 cm) z zapiętą na jego końcach oprawką z żaróweczkę od latarki kieszonkowej. — Uruchamiamy nadajnik, z wetkniętymi cewkami dla pasa n.p. 40 m. (z pasem 20 m. postępujemy identycznie). Anteny nie załączamy. Zbliżamy zwój aperiodyczny do cewki L₂ (nacisnąwszy uprzednio klucz), poczem ostrożnie obracamy skalą C₅. Po otrzymaniu maximum światła żaróweczki, mierzymy falę, na której w tej chwili nadajnik oscyluje, przy pomocy falomierza, lub odbiornika (nie chodzi o dokładną falę, lecz orientację). O ile fala wypada powyżej pasa, odwijamy pewną ilość zwojów L₁: jeśli fala jest zakrótka, — dowijamy pewną ilość zwojów, po czym powtarzamy dostrajanie do maksimum światła i znów mierzymy falę. Operację tę powtarzamy tak długo, aż maksimum światła żaróweczki wypadnie w środku pasa,