Strona:Cecylia Niewiadomska - Bez przewodnika.djvu/34

 — Nie pamiętam, która droga: w prawo czy na lewo?
 — W prawo — zdecydował Janek.
 — Powinniśmy już widzieć Mnicha.
 — Co dziś w tej mgle zobaczysz?
 — Żeby tylko gdzie Zosi nie zaskoczyła w górach.
 Janek spojrzał na brata zsuniętemi brwiami, ale rozpogodził się zaraz.
 — Mają przewodnika, — rzekł uspokojony.
 — To prawda, ale zmoknie.
 — Deszcz tatrzański nie szkodzi, nie dostanie nawet kataru.
 — Patrzno, Janku, z tej góry nie schodziliśmy przecież?
 — Tak ci się zdaje? — Musieliśmy ją obejść.
 — To może inna droga?
 — Przez tę mgłę wszystko się zmienia, ale szliśmy tędy napeweno.
 — Nie przypominam sobie — szepnął Tadzio.
 — Ostrożnie, bo ślizko bardzo, po korzeniach nie stą...
 Tadzio skamieniał: Janek krzyknął krótko i zsunął się jak kamień po wilgotnej ziemi, na szczęście niedaleko, lecz prosto w kałużę.
 — Wróćmy się — zaczął Tadzio, wzruszony stanem garderoby brata. — To nie ta droga, zbłądziliśmy.
 — Więc prowadź.
 Wkrótce wiedzieli obaj, że zbłądzili: szli jakąś drogą, zupełnie nieznaną, zalaną wodą w miejscach równych, na pochyłości pokrytą grubym, ostrym