Strona:Bruno Winawer - Doktor Przybram.djvu/124

 — A bohaterka? A nasza urocza Mansilla?
 — Robi tysiące zbytecznych gestów. To przecież nie teatr, to Sztuka!
 Ledwie go uproszono, żeby raczył przynajmniej obejrzeć część drugą. Ściemniono światło, zaterkotał aparat projekcyjny.
 — Stop! — krzyknął nagle Zuckor. — Kto gra Olafsona?
 — Amator, przygodny statysta, pseudonim: de Putti — usprawiedliwiał się Pipper. — Te sceny można ostatecznie usunąć... Są bez znaczenia dla dalszej akcji.
 — Jak się nazywa ten Olafson? Stop! Puścić film jeszcze raz! Tak. Więc gdzie ów człowiek jest? gdzie go szukać? Co to za jeden?
 Nie było rady. Piper musiał przytoczyć w głównych zarysach całą historję fałszywego Pospiszila.
 — Więc, krótko mówiąc, Olafson — to dzisiejszy dyrektor „Solid-Light“, H. I. Przybram?
 — Tak.
 — Szkoda. Wielka szkoda. Sorry! Ofiarowałbym mu w Hollywod bardzo wysoką gażę. Cóż — on się teraz obejdzie bezemnie. Ma inny fach.
 — A film? Co począć z filmem? — pytał drżącym głosem Piper.
 — Jakto? pan się jeszcze pyta o takie rzeczy? Panowie mają żyłę złota w ręku. Obciąć całą taśmę, wyrzucić na śmietnik „Starą pannę“, zostawić dwie sceny z Olafsonem, napisać „H. I. Przybram przy pracy“ i puścić na ekran! Tonnes of money!