Strona:Bruno Jasieński - Palę Paryż.djvu/266

w okularach. — Szukam pana wszędzie. Za trzy godziny będziemy u celu. Czy wszystko w porządku?
 — W najzupełniejszym. Pokazywałem wszak panu odpowiedź. Wszystko przygotowane. Dla całkowitej pewności wysłałem właśnie przed chwilą do mego sekretarza jeszcze jeden telegram.
 — Doskonale — zatarł ręce pan w okularach.
 Mister Dawid Lingslay spojrzał na zegarek:
 — Za niecałe trzy godziny będziemy na linji krążowników, patrolujących wybrzeże. Pan będzie łaskaw dopilnować, aby zastosowano się ściśle do moich instrukcyj. Czy nie zapomniał pan o podniesieniu egipskiej bandery?
 — Wszystko zrobione według pańskich wskazówek.
 — Nie jest wykluczone, że, o ile na pokładzie któregoś z krążowników znajduje się przypadkowo jeden z niewtajemniczonych admirałów, będą one zmuszone nas ostrzeliwać. Oczywiście ślepemi nabojami. Niech pan będzie łaskaw uprzedzić o tem pasażerów dla uniknięcia niepotrzebnej paniki. Żeby mi nikt nie ważył się w zamieszaniu spuszczać na wodę łodzi ratunkowych! Dowódcy odcinka, powiadomieni o wszystkiem, oddadzą do nas najwyżej dla pozoru kilka ślepych wystrzałów. Jechać będziemy ze zgaszonemi ogniami. W ciągu pięciu minut będziemy po tamtej stronie linji.
 — Czy nie zachodzi możliwość jakiejś komplikacji? — zagadnął niespokojnie pan w okularach.
 — Wykluczone. Pokazywałem panu depeszę. Wszystko przygotowane do najdrobniejszych szczegółów. Obecność moja na pokładzie jest, sądzę, najlepszą tego gwarancją. Nie przypuszcza pan chyba, abym narażał się na niepewne.
 — Naturalnie. Pytam się tylko tak, dla pewności. Wysłał pan jeszcze jedną depeszę?
 — Tak jest. Za chwilę powinniśmy mieć odpowiedź.
 Na pokładzie ukazał się chłopiec:
 — Depesza dla mistera Dawida Lingslaya.
 Mister Dawid przebiegł wzrokiem blankiet.