Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/318

 — No więc, towarzysze, czy są jeszcze jakieś pytania czy też będziemy odrazu głosować?
 — Sprawa jasna!
 — Głosować.
 — Kto, towarzysze, za usunięciem Urtabajewa z partji?
 Podniosło się jedenaście rąk.
 — Kto przeciwko?... Nikogo. Kto się wstrzymał?
 Wstrzymał się Komarenko i mechanik Metełkin.
 — Oznajmiam, że posiedzenie jest zamknięte.
 Urtabajew wstał, chwilę szperał po kieszeniach, jak człowiek, który zgubił portmonetkę, wyjął z kieszeni bilet partyjny i położył go na stole. Następnie szybko, nie oglądając się, poszedł ku drzwiom.

 Synicyn wrócił do domu wcześniej niż zwykle. Czuł się tego wieczoru, jak chirurg po ciężkiej operacji, przeprowadzonej dobrze i bez omyłki, według wszelkich prawideł sztuki medycznej, podczas której jednak pacjent umarł na stole operacyjnym. Postanowił tego dnia więcej nie pracować i wracając do domu, pomyślał, że trzeba będzie poświęcić ten wieczór Walentynie. Od czasu ich porannego spotkania po samobójstwie Krygiera, Synicyn odkładał tę rozmowę na jutro, jutro znowuż posiedzenie nadzwyczajne, — i tak przeszły dni, potem tygodnie.
 Szedł, układając w głowie plan tej przykrej pogawędki, nie wiedząc z czego właściwie zacząć. Tutaj potrzebna była już nie interwencja operacyjna,