cała postać krępa, zwięzła, jakby nieproporcyonalna, w zupełnym spoczynku niezgrabna, a w ruchu ideał zgrabności. Barwa uwłosienia jest w lecie czerwonawo-brunatna, przyjmując w zimie odcienie szare i ciemne a na wiosnę jasno-żółte. Podczas tych zmian pozostają tylko białe paski na policzkach, szczękach dolnych, czole i brzuchu, oraz ciemno-brunatna pręga na grzbiecie. Ciało a szczególniéj szyja kozicy jest zadziwiająco rozciągalną; zwierzę stojąc na cztérech nogach może się tak wydłużyć, iż dosięga széściu stóp wysokości.
Miejscem letniego pobytu dla kozicy są bezdrożne i najwyższe działy Alp (Szwajcaryi, Sabaudyi, Tyrolu, Bawaryi, Styryi), Pireneów, Karpat i Kaukazu, gdzie żyje aż do linii wiecznych śniegów. O świcie a często i po nocach księżycowych pasą się małe ich stadka po upłaskach na ścianach skał, zstępując coraz niżéj; odpoczywają potém mniéj więcéj od 9 — 11 na brzegach przepaści, w południe znowu się pasąc, posuwają się ku górze, odpoczywają mniéj więcéj do czwartéj na występach ścian przepaścistych w cieniu, szczególniéj w blizkości śniegu, który bardzo lubią, — a noce spędzają zwykle pod wystającym występem skały, pomiędzy głazami lub w grotach.
Koza, która nam wpadła w oko, widocznie odbywała po obiedzie odpoczynek, przeżuwając pokarm spożyty. Niezwykły ruch w dolinie zbudził ją z dolce farniente.
Najweselsze są kozice w późnéj jesieni i na po-
Strona:Bronisław Rajchman - Wycieczka na Łomnicę.djvu/115
Ta strona została przepisana.
